Ψυχογενής βουλιμία και r-TMS με ψυχοθεραπεία!
Η συμπεριφορά πρόσληψης τροφής προσδιορίζεται από επί μέρους συνιστώσες όπως η αίσθηση της πείνας, η επιλογή θρεπτικών ουσιών, η εναλλαγή των γευμάτων κ.ά.
Η όρεξη είναι το φαινόμενο που συνδέει τις ανάγκες που προκύπτουν από τα συμβαίνοντα στο βιολογικό επίπεδο του οργανισμού με τα γεγονότα του περιβάλλοντος ως το τελικό προϊόν αυτής της αλληλεπίδρασης. Η πείνα, είναι μια χρήσιμη βιολογικά αίσθηση,δημιουργώντας ένα ερεθιστικό συναίσθημα και προκαλεί σκέψεις για πρόσληψη της τροφής.
Σύμφωνα με τα ισχύοντα διαγνωστικά κριτήρια DSM-5, τα επανειλημμένα επεισόδια υπερφαγίας θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από:
- Πρόσληψης υπερβολικής τροφής συνοδευόμενη από έλλειψη ελέγχου σχετικά με την ποιότητα και την ποσότητα του φαγητού.
- Επαναλαμβανόμενη ανάρμοστη αντισταθμιστική συμπεριφορά για την αποφυγή της αύξησης του σωματικού βάρους, όπως εμετός, κατάχρηση καθαρτικών, διουρητικών ή άλλων φαρμάκων, νηστείας ή υπερβολικής άσκησης.
Τα επεισόδια εμφανίζονται τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα για τρεις μήνες και κατά τη διάρκειά τους το άτομο νιώθει μια προσωρινή υποχώρηση της πείνας και των αρνητικών συναισθημάτων ενώ ο φόβος για αύξησης του βάρους εξακολουθεί.
Η ψυχογενής βουλιμία ξεκινά συνήθως στην εφηβική ηλικία και συνοδεύεται από αίσθημα κατάθλιψης, χαμηλής αυτοεκτίμησης και κακής εικόνας σώματος την οποία επηρεάζουν αρκετά τα κοινωνικά πρότυπα.
Οι μεταβολικές πληροφορίες μεταδίδονται στον εγκέφαλο από το γαστρεντερικό σύστημα με τη βοήθεια των σπλαγχνικών νεύρων, ορμονών και πεπτιδίων.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ρόλος της χολοκυστοκινίνης (CCK) στη ρύθμιση του κορεσμού ενώ σε έρευνα του Jimeson et al. τα επίπεδα του ομοβανιλλικού οξέος, κύριου μεταβολίτη της ντοπαμίνης, βρέθηκαν μειωμένα σε βουλιμικούς ασθενείς με μεγάλη συχνότητα επεισοδίων υπερφαγίας. Τα ευρήματα αυτά είναι ενδεικτικά ανωμαλιών στις ντοπαμινεργικές οδούς, οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε μειωμένη ικανοποίηση μετά τη λήψη τροφής η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε βουλιμική συμπεριφορά.
Παλαιότερη νευροαπεικονιστική μελέτη παρουσίασε ότι οι συμμετέχοντες που έπασχαν από νευρογενή βουλιμία έδειξαν μείωση του μεταφορέα της σεροτονίνης στην περιοχή του θαλάμου και του υποθαλάμου, αυξημένη δραστηριότητα του 5-ΗΤ1Α προσυναπτικού υποδοχέα στον μετωπιαίο και κροταφικό φλοιό στη δεσμίδα του προσαγωγίου και στους πυρήνες της ραφής.
Αντιθέτως, βάσει άλλων μελετών, ασθενείς που έχουν αναρρώσει από την διαταραχή παρουσίαζαν μειωμένη δραστηριότητα του υποδοχέα στον μέσοκογχομετωπιαίο φλοιό.
Σημαντικός, λοιπόν, είναι ο ρόλος της σερoτονίνης, υπεύθυνου νευροδιαβιβαστή για τη ρύθμιση της πείνας και του κορεσμού καθώς και της αίσθησης πληρότητας και καλής διάθεσης. Τροφές που είναι φτωχές σε θρεπτικά συστατικά δεν προσφέρουν στο σώμα τις απαραίτητες πρώτες ύλες που απαιτούνται για την παραγωγή σερoτονίνης. Tα χαμηλά επίπεδα σερoτονίνης είναι ικανά να προκαλέσουν κατάθλιψη, αϋπνία, πονοκεφάλους και χρόνια κόπωση τα οποία με τη σειρά τους δημιουργούν έντονη την ανάγκη για φαγητό. Κατά τη διάρκεια της πρόσληψης τροφής τα επίπεδα σερετονίνης αυξάνονται αλλά μόνο προσωρινά. Η γρήγορη αύξηση της σερετονίνης δημιουργεί μια παροδική ανακούφιση την οποία διαδέχονται αισθήματα ενοχής, χαμηλής αυτοεκτίμησης και επιθυμία απαλλαγής των θερμίδων.
Νευροανατομικά, ο ραχιαίοπλευρικός προμετωπιαίος φλοιός (DLPFC) έχει κομβικό ρόλο μεταξύ άλλων στη ρύθμιση των συναισθημάτων,στον αυτοέλεγχο της συμπεριφοράς. Σύμφωνα με πρόσφατη μέλετη η οποία διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, ο επαναληπτικός διακρανιακός ερεθισμός (r-TMS), ως μια ασφαλής,ανώδυνη, μη επεμβατική χωρίς την ανάγκη λήψης ή των δυνητικών παρενεργειών της φαρμακευτικής αγωγής, ιατρική μέθοδος για τη θεραπεία της ανθεκτικής κατάθλιψης, θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντική θεραπευτική παρέμβαση ακόμη και για τις διαταραχές πρόσληψης τροφής (νευρογενούς ανορεξίας, βουλιμίας, διαταραχής υπερφαγίας, απροσδιόριστης) και παχυσαρκίας.
Η βουλιμία συνδέεται συχνά με καταπιεσμένα συναισθήματα τα οποία το άτομο προσπαθείνα διαχειριστεί μέσα από το φαγητό. Έρευνες τονίζουν τη σημασία των πρώτων σχέσεων της ζωής και πώς βιώθηκε ο αρχικός αποχωρισμός από αυτές. Το αίσθημα κενού που προκαλεί η απουσία του σημαντικού ‘’Άλλου’’ και η μετέπειτα συχνή αποφυγή της διαδικασίας ωρίμανσης και ανάπτυξης στην εφηβεία οδηγεί το άτομο να χρησιμοποιεί ασυνείδητα την τροφή ως μέσο διαχείρισης του συναισθηματικού του κενού.
Η αμφίδρομη σχέση βουλιμίας και συναισθημάτων καθώς και της συνολικότερης σχέσης του ατόμου με τον εαυτό του και τους άλλους υπογραμμίζουν τη συμβολή της ψυχοθεραπείας στην αντιμετώπισή της. Η διεπιστημονικότητα και η συνεργασία μεταξύ των διαφορετικών κλάδων μπορούν να προσφέρουν ένα σφαιρικό μοντέλο θεραπείας.Είναι απαραίτητο να λαμβάνονται, επίσης, υπόψη οι ανάγκες του πάσχοντα αλλά και του πλαισίου του με σκοπό την κατάλληλη υποστήριξη στην πορεία για τη εξατομικευμένη θεραπεία του και την αποκατάσταση της διαταραχής.
Πηγή: https://blog.melapus.com
Κείμενο: Aρθρογραφία της επιστημονικής ομάδας του ιατρείου της Ψυχιάτρου - Ψυχοθεραπεύτριας Γεωργίας - Φαίδρας Βιτάλη
#inmedhealth
►Βρείτε μας στο Linkedin: shorturl.at/etRS9
►Επικοινωνήστε μαζί μας στο inmedhealth.blogspot.gr@gmail.com
Βρείτε μας στο Youtube!
*Οι απόψεις των εθελοντών αρθρογράφων είναι απολύτως προσωπικές και δεν εκφράζουν απαραίτητα την άποψη του ιδιοκτήτη.
0 Σχόλια