Ο ρόλος των γονέων στην αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού | InMedHealth


Ο ρόλος των γονέων στην αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού

Ο εκφοβισμός είναι μια συνεχής και εσκεμμένη κατάχρηση εξουσίας στις σχέσεις μέσω επαναλαμβανόμενης λεκτικής, σωματικής ή κοινωνικής συμπεριφοράς, που σκοπεύει να προκαλέσει σωματική, κοινωνική ή ψυχολογική βλάβη. Μπορεί να περιλαμβάνει ένα άτομο ή μια ομάδα που κάνει κατάχρηση της δύναμής του, σε ένα ή περισσότερα άτομα που αισθάνονται ότι δεν μπορούν να την εμποδίσουν να συμβεί. Ο εκφοβισμός μπορεί να λάβει διάφορες μορφές, όπως λεκτικός, σωματικός, σεξουαλικός, κοινωνικός, ηλεκτρονικός κ.α. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, ωστόσο στο παρόν άρθρο, θα εστιάσουμε στον σχολικό εκφοβισμό και στον ρόλο της οικογένειας σε αυτό το φαινόμενο.

Όπως γνωρίζουμε το σχολείο και η οικογένεια αποτελούν τα δύο σημαντικότερα περιβάλλοντα ανάπτυξης, κοινωνικοποίησης και γενικότερης δραστηριοποίησης των παιδιών. Το ένα περιβάλλον επηρεάζει το άλλο, για αυτό χρειάζεται να υπάρχει μια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ εκπαιδευτικών και οικογένειας. Όταν επιτυγχάνεται αυτό, είναι εύκολο να επικοινωνούνται τυχόν δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν και να υπάρχει η διάθεση για συνεργασία επίλυσης τους και από τις δύο πλευρές.

Ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί ένα  πολυσύνθετο φαινόμενο  και η αντιμετώπιση του απαιτεί την κινητοποίηση όχι μόνο του σχολείου αλλά και της οικογένειας. Είναι σαφές πως είναι απαραίτητη η στενή συνεργασία του σχολείου με την οικογένεια του θύματος αλλά και του θύτη για την αποτελεσματικότερη διαχείριση του φαινομένου. Θα αναφερθούν παρακάτω οι πρακτικές στις οποίες μπορούν να προβούν οι οικογένειες των εμπλεκόμενων:

Tο παιδί μου εκφοβίζεται. Τι μπορώ να κάνω;

Αρχικά είναι σημαντικό να αναφερθούν κάποια σημάδια που είναι πιθανό να δηλώνουν ότι το παιδί εκφοβίζεται:

-Δεν θέλει να πάει στο σχολείο/βρίσκει δικαιολογίες

-Δεν θέλει να συμμετέχει σε σχολικές εκδηλώσεις/ομαδικές εργασίες

-Αλλαγές στην διατροφή/ύπνο

-Κλάματα/ξεσπάσματα

-Εναλλαγές στη διάθεση

-Σημάδια στο σώμα

-Έρχεται σπίτι πεινασμένο

-Μειωμένη σχολική επίδοση

-Χάνει προσωπικά αντικείμενα στο σχολείο

-Επιστρέφει με φθαρμένα/σκισμένα ρούχα

Αν λοιπόν ως γονέας καταλάβω ή ενημερωθώ από το σχολείο ή και από το ίδιο το παιδί, ότι δέχεται εκφοβιστικές συμπεριφορές χρειάζεται να ακολουθήσω κάποια βήματα. Αρχικά είναι σημαντικό να παραμείνω ψύχραιμος και να μην προβώ σε επικριτικές δηλώσεις. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κάνω το παιδί να νιώσει ενοχές. Με ηρεμία και ψυχραιμία συζητώ μαζί του τι συμβαίνει, για πόσο καιρό και πως νιώθει. Αν το ίδιο το παιδί προβεί στην επικοινωνία του γεγονότος, το επαινώ για το θάρρος του και του αναφέρω πως από εδώ και πέρα θα με έχει σύμμαχο. Το διαβεβαιώνω πως δεν ευθύνεται αυτό για τις εκφοβιστικές  συμπεριφορές που έλαβε, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κατηγορεί τον εαυτό του. Έπειτα του ζητάω να μου αναφέρει τρόπους που θα μπορούσα να το βοηθήσω και δείχνω την προθυμία μου να το κάνω. Συζητώ μαζί του για το πως μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του. Στη συνέχεια έρχομαι σε επαφή με την οικογένεια το θύτη αλλά και με το σχολείο και ενημερώνω για το συμβάν, ώστε μαζί να οργανώσουμε ένα σχέδιο δράσης. Παρατηρώ τη συμπεριφορά του παιδιού και τη διάθεση του. Αν εντοπίσω παράξενα ή δυσλειτουργικά μοτίβα συμπεριφοράς που επιμένουν, αναζητώ τη βοήθεια ενός ειδικού.

Το παιδί μου εκφοβίζει. Τι μπορώ να κάνω;

Προσεγγίζω το παιδί ώστε να εκμαιεύσω με υπομονή τη δική του «αλήθεια». Σε  περίπτωση που το ίδιο αρνείται να μιλήσει, αποκαλύπτω τις πληροφορίες που έχω λάβει – όχι το πρόσωπο που μου τις έχει δώσει – διαβεβαιώνοντάς το ότι σημαντικό είναι να «μοιραστεί» μαζί μου το πώς ξεκίνησε η συγκεκριμένη συμπεριφορά και πώς αισθάνεται με αυτό που συμβαίνει. Εστιάζω στην συμπεριφορά(που είναι κακή) όχι στο παιδί και το βοηθάω να δει τα πράγματα από την πλευρά του θύματος. Στοχεύω δηλαδή στη συνειδητοποίηση της πράξης και των συνεπειών της. Ενημερώνω το παιδί για τις κινήσεις που θα πραγματοποιήσω (επικοινωνία με την οικογένεια του θύματος και το σχολείο) και προσπαθώ να εμπλέξω το παιδί στην αποκατάσταση αυτής της άσχημης συμπεριφοράς.(γράμμα συγχώρεσης κ.α) Σε αυτό μπορεί να βοηθήσει το σχολείο ή ένας ειδικός(π.χ. ο ψυχολόγος του σχολείου).  Σε κάθε περίπτωση είμαι σε επικοινωνία με το σχολείο για την πορεία του παιδιού και από την πλευρά μου παρατηρώ την συμπεριφορά του. Μπορώ ακόμη να κάνω συζητήσεις μαζί του γύρω από τον εκφοβισμό, να περάσουμε μαζί χρόνο βλέποντας ταινίες για το φαινόμενο αυτό και γενικότερα να προβώ στην ευαισθητοποίηση του.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω πόσο σπουδαίο  είναι να υπάρχει διαρκής επικοινωνία στην οικογένεια γύρω από διάφορα θέματα που μπορεί να απασχολούν το παιδί. Όταν νιώθει πως  μπορεί να μιλήσει άφοβα, είναι πιο εύκολη η ανίχνευση και η αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων όπως ο εκφοβισμός. Επίσης πρέπει να φροντίζουμε τα παιδιά να μεγαλώνουν σε υγιή πλαίσια που επικρατεί ο σεβασμός απέναντι σε όλους τους ανθρώπους και η υγιής διαχείριση των συγκρούσεων. Αυτό περιλαμβάνει σαφώς και τη μη  έκθεση σε λάθος πρότυπα(όπως βία κλπ.) Μια ακόμη πρακτική που ωφελεί τα παιδιά είναι η συμμετοχή τους σε προγράμματα πρόληψης της βίας και του εκφοβισμού που παρέχονται δωρεάν σε υπηρεσίες των Δήμων.

Κείμενο: Διαμαντοπούλου Κατερίνα, Ψυχολόγος - Εκπ συστημική ψυχοθεραπεύτρια

#inmedhealth

►Βρείτε μας στο Facebook: shorturl.at/aknuQ

►Βρείτε μας στο Instagram: shorturl.at/vC079

►Βρείτε μας στο Linkedin: shorturl.at/isY08

►Επικοινωνήστε μαζί μας στο inmedhealth.gr@gmail.com


*Οι απόψεις των εθελοντών αρθρογράφων είναι απολύτως προσωπικές και δεν εκφράζουν απαραίτητα την άποψη του ιδιοκτήτη.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια